Die lieve jongens staan soms zomaar opeens voor je deur. Met gierende banden komen ze aan scheuren. De deur van het bestelbusje vliegt open. Sigarettendampen en stomende rapmuziek walmen naar buiten. Lichtvoetig en in high spirits komt hij eraan gesprint: de pakjesbezorger.

De mijne was al een tijdje zoek. Dat wil zeggen, ingeruild voor een saaie variant met gladde wangen en onbekraste armen. Keurige melancholische jankklanken uit het raampje.

Nee, dan de mijne. Vol onder de tatoeages, en altijd ongeschoren. Nu achteraf begrijp ik die diepe schaduwen onder zijn ogen wel. Dat was niet alleen omdat hij zo krankzinnig hard aan het werk was, en eigenlijk niet tegen vroeg opstaan kon. Er was meer aan de hand.

Vanochtend stond hij daar weer. Met een joviale sprong uit zijn busje, in een drafje over het tuinpad, pakje onder de arm geklemd, pal voor mijn deur. ‘Zo,’ zei ik. ‘Ben je daar weer?’ Ja, hij was er weer. Ingevallen voor een collega die de pijp aan Maarten had gegeven. Nee, hij wist niet hoelang hij dit werk weer zou doen. Hij had het nogal druk. Mocht ik vragen of hij nog een andere baan erop na hield? Wilde ik – ‘u’ – dat echt weten? Ja, knikte ik met gefronst voorhoofd. Je bent toch altijd dubbelzinnig nieuwsgierig naar andermans dubbelleven.

Het was er zo uit. En met dat tanige lichaam gehuld in James Dean T-shirtje begreep ik dat ook wel onmiddellijk. ‘Stripper.’

Ja, en er kwam ook nog wat reclame- en televisiewerk bij, zei hij nog nonchalanter dan het eerdere sprongetje uit het busje. Met een verkwikte huppel – na een lichte aarzeling, dat wel – zat hij er ook zo weer in. Omdat ik ook niet meteen zo iets had van ‘kan ik eens een keertje komen kijken?’ En dat vond ik dan toch ook weer laf van mezelf. Wel het naadje van de kous – nou ja, string, in dit geval – willen weten, maar daar dan verder geen consequenties aan verbinden. Zelfs geen kopje koffie.

Nieuwsgierigheid heeft z’n prijs, zoals iedere onbetamelijke daad van gluiperige overreding je nog eens de kop kan kosten. Want als puntje bij paaltje komt heb je niets aan al die compromitterende kennis. Uiteindelijk zit het alleen maar in de weg.

Hoe moet dat nou als hij weer voor de deur staat? Zo’n lafaard als mijzelf besluit dan de volgende keer als het busje voorrijdt weg te kruipen achter de gordijnen en het pakje later, als de kust veilig is, schijnheilig bij de buren op te halen. Zo diep kan je zakken als je je best doet om eens een fijn integratiegesprek aan te knopen in je ochtendjas.

Toch maar eens kijken wat Zalando nog in de aanbieding heeft.