Als ik naar buiten kijk, zie ik niet de normale rommelige drukte op straat, van haastig auto- en fietsverkeer, van strak in het pak tot losjes met rugzak op weg naar werk, afspraken en school – maar zie ik mensen voorbij lopen op een zonnige zondag, en dat iedere dag weer. Sommigen joggen met koptelefoons op, anderen hebben er stevig de pas erin, maar velen slenteren nogal doelloos, op gepaste afstand van elkaar voor een ogenschijnlijk nutteloos ommetje. Mensen knikken elkaar veelbetekenend toe, ze ontwijken elkaar beleefd als deelnemers in een nieuw spel met nog onwennige spelregels. En hé, zie ik daar niet een kauw wegvliegen met een papieren zakdoekje in zijn bek, weggegrist uit een volle prullenbak? 

Een jongen tuurt met een verrekijker naar wat er beweegt tussen het gebladerte, iets verderop zit een meisje in een zomerjurk geknield met een fotocamera op haar gemakje de velden met narcissen te observeren. Ik ben in een remake anno 2020 van de film Bilitis beland waar zich ieder moment een romantische scene kan gaan voordoen, dat alles geregistreerd door een bewasemde lens. Of is het toch meer het surrealistische scenario zoals Luis Buñuel dat voor ogen had toen hij samen met Salvador Dalí besloot hun dromen en nachtmerries te verfilmen in Un chien Andalou?

Buiten is het stil als op het Franse platteland. 

Daar moeten we aan wennen. Want pal boven ons huis loopt een nu verlaten snelweg naar Schiphol waar tot voor een paar weken vanaf vijf  uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds zo’n beetje iedere vijf à tien minuten een vliegtuig overraasde. Daar waren we aan gewend. Het viel ons niet eens meer op. We werden er mee wakker en gingen ermee naar bed. In deze nieuwe stilte slapen we dat het een lieve lust is, ongehinderd door het gejank van laagvliegende motoren. Soms word ik gewoontegetrouw wakker om een uur of vijf en dan duurt het altijd even voor ik weer weet in welke tijd we leven.

Er is ook al weken niet meer aangebeld; aangekondigd bezoek blijft op gepaste afstand voor de deur staan stuntelen, pakketbezorgers reiken hun vrachtje aan met plastic handen. Het is daarentegen reuze druk op de diverse familie-apps waar tijdloze gesprekken plaatsvinden over het weer, en hoe we bruin verbranden op onze zonnige terrassen met potten vol fleurige viooltjes en tulpen, onderwijl boeken lezend waar we het bestaan al bijna van waren vergeten. 

In deze gestolde tijd hebben we onze dagindeling flink kunnen inkaderen, nu die niet wordt dwarsgezeten door afspraken en uitjes. Het fijne van zo’n gestructureerde dag is dat je je niet hoeft te bekreunen over de vraag: hoe gaan we vandaag de dag inrichten? Nee, van uur tot uur is duidelijk dat er wordt gesport, gewassen, gewerkt, geappt, gekookt, geborreld, krant gelezen, gegeten, en Netflix gekeken, ten volle de regels van rust, reinheid en regelmaat respecterend.

In weerwil van de sur-realiteit moet ik constateren dat het huidige leven, weliswaar zo tegen onze wil gespeend van alle gebruikelijke ruis, toch zo wonderlijk kalm is, zo ‘zen’, helend bijna. In mijn hoofd is een soort defragmentatie opgestart die me toenemend een opgeruimd gevoel geeft. Zelfs mijn immer fluisterend innerlijke stemmetje – dat ook nauwkeurig mijn sociale agenda bijhoudt: vergeet niet die bos bloemen en die verjaardagskaart! – houdt zich dezer dagen gedeisd. Waar ik normaal race om aan alle verplichtingen en verwachtingen te voldoen, sukkel ik nu stressloos van uur naar uur – en blijk ik, geheel tegen mijn beweeglijke natuur in, opeens nodeloos lang bezig te zijn met brood bakken en het vullen van de kruidenbak met struikjes tijm, bieslook en peterselie. 

Deze kroondagen bulken van contemplatieve momenten. Dat komt mij goed uit want bij gebrek aan opdrachten werk ik nu aan het boek dat al ruim twee jaar in mijn lade ligt te wachten op afronding. Waar ik vroeger moest uitwijken naar schrijflocaties elders om de juiste rust en focus te vinden om te kunnen schrijven, ben ik nu – eindelijk – aanbeland op de plek waar ik niet weg hoef: thuis, achter de geraniums.