’Een aanrader, de beelden verschijnen nog steeds af en toe voor mijn ogen. Boeiend/gek verhaal en wat kan Harinck een p r a c h t i g e zinnen schrijven zeg (af en toe bijna poëzie). Net als de hoofdpersonen, word je als lezer ook langzaam ingekapseld in het verhaal. Het onwaarschijnlijke wordt gewoon, het gewone wordt speciaal. Ik ben er nog niet uit hoe dat nou eigenlijk in zijn werk gaat. Dat zit natuurlijk in het verhaal, maar ook in de manier waarop het is geschreven. De zinnen nemen je geleidelijk mee in een wereld, waar je eigenlijk niets te zoeken had. Maar dan zit je er toch al in en blijkt dat er toch heel wat voor je te vinden is. Nou ja, ik weet het eigenlijk ook niet – zoiets moet je toch zelf ervaren.’ (A. den Drost)