Bij zowat de eerste verjaardag van WILDE TULPEN een fijne recensie van een bevriende lezer. Dat geeft de schrijver weer moed!
Paul Kiepe:
‘Ik had je nog niet laten weten dat ik WILDE TULPEN heb gelezen. Ik vond het onderwerp goed getimed, lekker actueel, toch ook wel een vrouwenboek, maar dat is niet zo gek, want dat ben je natuurlijk ook. Je hebt het verhaal goed opgebouwd, met een heel goede spanningsboog: ik heb het in één keer uitgelezen. Ik kijk uit naar je volgende boek.’
Lieve Hennie, wat heb jij een heeeeeerlijk boek geschreven! Ik heb het achter elkaar uit gelezen. Ik lees altijd in bed en kon niet stoppen. Veel te korte nachten gemaakt. Als ik niet direct in slaap viel, pakte ik meteen weer het boek en lag ik zomaar weer een uur te lezen. Vind het heel knap van je, om zo’n verhaal te schrijven, vanuit twee personages! Je hebt het met veel vaart, en veel gevoel vanuit beide personages geschreven. En… ik ben echt een kritische lezer! Dus: petje af! (Marjolein Geldermans)
’Een aanrader, de beelden verschijnen nog steeds af en toe voor mijn ogen. Boeiend/gek verhaal en wat kan Harinck een p r a c h t i g e zinnen schrijven zeg (af en toe bijna poëzie). Net als de hoofdpersonen, word je als lezer ook langzaam ingekapseld in het verhaal. Het onwaarschijnlijke wordt gewoon, het gewone wordt speciaal. Ik ben er nog niet uit hoe dat nou eigenlijk in zijn werk gaat. Dat zit natuurlijk in het verhaal, maar ook in de manier waarop het is geschreven. De zinnen nemen je geleidelijk mee in een wereld, waar je eigenlijk niets te zoeken had. Maar dan zit je er toch al in en blijkt dat er toch heel wat voor je te vinden is. Nou ja, ik weet het eigenlijk ook niet – zoiets moet je toch zelf ervaren.’ (A. den Drost)
Over ‘Wilde tulpen’:
‘Als ik de ziel van deze korte, meeslepende roman zou willen benaderen zou het zijn met de typering: ‘Liefde in tijden van integratie’. Terwijl je betrokken raakt bij het ontstaan van een ongewone liefdesrelatie schemert vanachter de afstanden in leeftijd, cultuur en persoonlijke geschiedenissen meer en meer de onontkoombaarheid door van het lot. Zo gaat het en tegelijk kan het zo niet gaan. Het verhaal heeft elementen van een Griekse tragedie zoals Oidipous, maar het plot biedt meer verrassingen. Een leeservaring met een palet aan emoties. Bovendien: als Ilja Leonard Pfeijffer betoogt dat het geheim van een goede roman schuilt in het decor, dan heeft de schrijfster van ‘Wilde tulpen’ zichzelf een uitstekende dienst bewezen. Eigentijdse locaties (Amsterdam, Beverwijk, Corfu, Erbil) worden met gevoel voor kenmerkende details gepenseeld. Zodat je als lezer achterblijft met het gevoel: daar ben ik zojuist geweest. En ook: deze tragisch voor elkaar bestemde mensen heb ik zélf gekend. In een tegelijk zo compact geschreven boek is dat een hele prestatie. De dilemma’s van het opnemen van vluchtelingenstromen in een zelfgenoegzame westerse samenleving anno 2016 zijn onnadrukkelijk verpakt in een persoonlijk verhaal. Ook dat is een literaire prestatie van formaat, die nieuwsgierig maakt naar het volgende werk uit deze bron.’ (L. Savenije)
Over ‘Wilde tulpen’:
‘Het is mooi geschreven, goed verzorgde tekst, met veel vaart, heel boeiend voor m/v. Het wisselende perspectief, de ene keer Virginia en de andere keer Mo, pakt goed uit. Zo komt de lezer van alles, op een heel natuurlijke manier, aan de weet. En het leest lekker weg, het boek is ook eens spannend. Wat wil je nog meer?
Met ‘Wilde Tulpen’ geeft Harinck een inkijkje in het leven van een vrouw die valt voor een exotische man met overduidelijk allerlei problemen. Wat bezielt haar?, denk je wel eens. ‘Wilde tulpen’ lijkt mij een aanrader voor vrouwen die wel eens wegdromen in zo’n exotische relatie.’ (J. Butter)
‘Ik heb Wilde Tulpen zeer geboeid gelezen. Het boek heeft spanning en tempo. Dat twee heel verschillende werelden – die van een 40-jarige Nederlandse vrouw uit de middenklasse en die van jeugdig boefje uit het Midden-Oosten – bij elkaar komen, lijkt mij niet zo erg waarschijnlijk, maar is toch, misschien mede dankzij die onwaarschijnlijkheid, boeiend om te lezen. Wat ik ook ook goed vind, is dat de schrijfster zich onthoudt van uitleg en (moralistisch) commentaar.’
Harinck 