De kop van Poetin moet eraan geloven (en over mijn kleine daad van verzet)

Irina uit Sint Petersburg deelt met mij een onvoorwaardelijke liefde voor dans en ballet, meer specifiek voor de wereldberoemde balletdanser Sergei Polunin. Met haar bericht van het filmpje van zijn weergaloze dans in die lege kerk – op de song ‘Take me to church’- begon onze digitale vriendschap. Ze deelde de afgelopen jaren regelmatig berichten op Facebook van deze hedendaagse – rebelse – reïncarnatie van Rudolf Nureyev, die ik keer op keer gretig van een hartje voorzag.  

En ze plaatste – uiteraard gefilterde – foto’s van zichzelf: een smetteloze, knappe blondine op leeftijd, met immer bloedrood gestifte lippen. Dan was ze weer eens in een van de schitterende musea in haar stad; dan weer in een Russisch-Orthodoxe kerk, want dat ze innig religieus is, daarover bestaat geen twijfel. Onwillekeurig dacht ik: misschien dat ik haar ooit nog eens ontmoet, deze Irina met haar indrukwekkende collectie berinnen-bontmutsen. 

Natuurlijk kon ik een glimlach niet onderdrukken toen ‘onze’ Sergei een paar jaar geleden opeens de kop van Poetin nogal pontificaal op zijn borst had laten tatoeëren. Voor een Oekraïner van geboorte toch een opmerkelijke daad, dacht ik nog. Nu maakte hij er toch al een gewoonte van om zijn lijf als een schildersdoek te beïnkten. Tot aan zijn knokkels toe, waar hij DLCH had laten ingraveren, een afkorting van de naam van de kunstenaar David LaChapelle die Polunin destijds als een blauwe Jezus met bloemenkrans om het hoofd fotografeerde.

Sinds de oorlog uitbrak, houdt Sergei zich koest. Er verschijnen geen controversiële teksten meer van hem op Instagram waar hij nog wel eens op hol kon slaan met homofobische teksten of blijken van fatshaming en nogal buitenmaats adoreren, zoals dat met Poetin gebeurde. Vandaar die tatoeage toen. 

Maar, de verdwaalde zoon zwoor zijn buitensporigheden – waaronder drugsgebruik – af, en trouwde een danseres. Inmiddels heeft hij een zoontje, is zijn vrouw weer zwanger en zit hij in een de-inktificatie-traject. Ook de kop van Poetin moet eraan geloven.

Mijn Facebook-vriendin daarentegen lijkt Poetin als object van adoratie sinds 24 februari in volle hevigheid te hebben ontdekt. De Russische dictator en zijn ‘invasie in het gevallen land Oekraïne’ worden de hemel ingeprezen. Opeens geen leuke kiekjes meer van de bloemenmarkt, of van een stemmig religieus feest, maar rare verdraaide foto’s en filmpjes met wel zeer merkwaardige, naar mijn mening abjecte teksten. Ik schrok er niet alleen van, ik werd er uitermate verdrietig van. Hoe kan een intelligent, invoelend persoon, die toch ook gewoon graag vakantie viert in een leuke mediterrane badplaats, opeens uitsluitend propaganda-plaatjes posten met ronduit grimmige teksten? 

De laatste post ging over president Zelensky op bezoek in Bucha, zoals de Russen het stadje noemen waar gewone burgers op een gruwelijke wijze om het leven kwamen. Ik zag een Jantje-lacht, en een Jantje-huilt-foto van Zelensky. De tekst luidde dat hij zogenaamd verdrietig was, maar dat hij onbespied in lachen uitbarstte, want alles was toch in scene gezet door de NAVO. Nog afgezien van het feit dat de president een heel ander tenue droeg op de tweede foto, besloot ik tot mijn kleine daad van verzet, en rapporteerde het bericht als ‘onjuiste informatie’ daarmee mezelf diskwalificerend als FB-vriend van Irina. Ik kon trouwens ook kiezen uit ‘haatdragend taalgebruik’ of ‘terrorisme’. Die laatste kwalificatie hou ik nog even achter de hand, in de hoop dat Irina tijdig tot inkeer komt.